காலை பொழுது சீராக விடிந்தது. அனைவரும் இன்று பூஞ்சோலை கிராமத்திற்கு கிளம்ப தயாராகிக் கொண்டிருந்தனர். நேற்று வினிதாவின் செய்கையால், சிறிது குழப்பமான சூழ்நிலையிலேயே அருண் காணப்பட்டான்.
தன் தங்கை என்ற முறையிலே அவளுக்கு அளவிற்கு மீறிய இடம் கொடுத்துவிட்டோமோ என எண்ண தோன்றியது. இருந்த போதும், இந்த வயதில் இதுபோல, சில சில்மிஷங்கள் செய்ய மணம் துடிப்பது சாதாரண விசையம் தான் என்பதால், பெரிதாக எடுக்க மனம் இடம் தரவில்லை.
அனைவரும் தாத்தா பாட்டியினை பார்க்க ஆசையாக கிளம்பிக் கொண்டிருக்கும் போது, அருணிற்கு தமிழின் என்னம் தலை தூக்க ஆரம்பித்தது. என் கனவுக் கண்ணியை திரும்பவும் பார்க்க போகிறோம் என என்னத் தோன்ற, மனதினில் பட்டாம் பூச்சி சிரகடிக்க ஆரம்பித்தது.
அவளும் தங்களுடன் கிராமத்திற்கு வரபோகிறாலா என்று என்ன, அவனுடைய மனது, அது எப்படி டா. ஒரு முறை தான் போய் பேசி வந்துள்ளோம். அதற்குள்ளாக நம்முடன் அனுப்பி வைத்து விடுவார்களா என்ன? அவர்கள் நீண்ட நாள் சினேகிதம், அத்துடன் அவர்களின் சொந்த ஊர் என்பதால் அனுப்ப சம்மதித்தாலும், தமிழிற்கு அனைவரும் புதியவர்கள் தான். அப்படி இருக்க, எப்படி அவள் வருவாள் என தன்னுள் கேட்டுக் கொண்டான்.
அப்போ அவ கண்டிப்பா வரமாட்டா என தீர்மானித்தான். இருந்தாலும், அவளை முதல் முறை பார்த்ததிலேயே அவளை மிகவும் பிடித்துவிட்டது. அவளுடன் முதல் சந்திப்பே, நோஸ்கட் தான் என்றாலும், அதிலும் அவளையே மனது எண்னத் தோன்றியது. அவளுடன் சிறிது நேரத்தை செலவு செய்ய எண்ணினான்.
அவள் வந்துவிட்டால் பரவாயில்லை. ஒரு வேளை வர முடியவில்லை என்று சொல்லிவிட்டால், என்ன செய்வது. சிறிது நாட்கள் இங்கேயே தங்க வேண்டுமே என மனது துடியாய் துடித்தது.
பின் ஒரு முடிவிற்கு வந்து, தன் அம்மாவிடம் சென்று,
அருண் : அம்மா, எனக்கு வயிறு சரியில்லை. இன்னைக்கு ரொம்ப நேரம் டிராவல் பண்ண முடியாதுனு நினைக்கிறேன். ட்ரை பண்ணரேன். முடிந்த வரேன். இல்லைனா, சிறிது ரெஸ்ட் எடுத்துட்டு, அப்புறம் வரேன் மா…
மாலதி : என்னடா.. கடைசி நேரத்தில் இப்படி சொல்லர. சரி அவங்க வேண்டுமென்றால் போகட்டும். நானும் நீயும் வேண்டும்னா அப்புறம் போய்க்கலாமா?
அருண் : அம்மா.. வேண்டாம்.. வேண்டாம்.. நானும் வரேன். முடியலைனா, நான் மட்டும் இருந்துட்டு அப்புறம் வரேன். கடைசி நேரத்தில் சொல்ல கூடாதுனு தான் முன்கூட்டியே சொன்னேன்.
மாலதி : அப்போ தனியா எப்படி டா.. அதுவும் இங்க?
அருண் : அதுக்கு என்னமா? நான் என்ன சின்ன பையனா.. 2 அல்லது 3 நாள் தானே. சீக்கிரம் வந்துவிடுகிறேன்.
மாலதி : சரி உன் இஷ்டப்படி செய்..
அருண் : அம்மா, நான் இப்போ சொன்ன விசையத்த யார்கிட்டேயும் இப்போ சொல்ல வேண்டாம் மா.
மாலதி : ஏண்டா?
அருண் : இப்போ சொன்னைனா, அப்புறம் எனக்கு துணைக்குனு சொல்லீட்டு வினி, ஐஸ், அக்கா இருக்கிரேனு சொல்வாங்க. அங்க தாத்தா ஆவளுடன் நம்மை எதிர்பார்த்து காத்துக் கொண்டிருப்பார். அப்புறம் ரொம்ப வருத்தப்படுவார்.
மாலதி : ம்ம்… சரி தான் டா.. சரி போய் ரெஷ்ட் எடு. போகும் போது கூப்பிடுகிறோம்.
அருண் : சரிமா…
என்று கிளம்பிய பின்னர், அனைவரும் தாயாரானார்கள். கார் வர அருணுடன் சேர்ந்து அனைவரும் ஏறிக் கொள்ள, குமாரின் வீட்டை நோக்கி கார் பயனித்தது. குமாரின் வீட்டை அடைய அடைய, அருணிற்கு ஒரு வகையான பட படப்பு, தன் கணவு காதலியை பார்ப்பதில் உள்ள ஏக்கம், அவளுடைய கொஞ்சும் மொழியை கேட்க உள்ள ஆர்வம், என அனைத்தும் ஒன்று சேர்ந்து அவனை தொற்றிக் கொள்ள, பிறர் பேசுவது எதுவும் தன் காதில் விலவில்லை. தான் காரில் தான் பயனித்துக் கொண்டிருக்கிறோம் என்ற உணர்வும் இல்லாமல், தமிழை மட்டும் நினைத்துக் கொண்டு பயனித்துக் கொண்டிருந்தான்.
குமார் வீட்டினை அடைந்ததும், தமிழினை பார்க்கும் ஆர்வத்தில் அருண் முதலாவதாக இறங்கி, அவளுக்காக காத்திருந்தான். விஜயா அவர்கள் அனைவரையும் அன்புடன் அழைத்து உள்ளே கூட்டிச் சென்றாள். அருண் தமிழை தேட, அவளை காணாததால் மனம் சோர்ந்திருந்தான். அதனை வினிதா பார்க்க, உள்ளுக்குள் சிரிப்பு வந்து விட்டது. பின் அவனை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.
அருண் எதிர்பார்த்தது போலவே, தமிழிற்கு உடல் நலக் குறைவாக இருக்கிறது. அதுனால, இன்னொரு முறை பார்த்துக்கலாம் என்ற பதிலே வந்தது. பின், அனைவரும் தேனீர் அருந்திவிட்டு கிளம்பும் வரை தமிழ் வரவே இல்லை. யாராவது அவளை பற்றி கேட்பார்களா, என அருணின் மனது ஏங்கியது. இருந்த போதும் யாரும் கேட்கவில்லை.
அருண் பொருமை இழந்து, மாலதியிடம்,
அருண் : அம்மா, நான் இப்படியே வீட்டிற்கு கிளம்பிக்கிரேன். நீங்க போய்ட்டு வாங்க…. ( என விஜயா காதில் விழுவது போலவே சொன்னான்.)
மாலதியை தவிர அனைவருக்கும் ஆச்சரியம்.. ஏன் என்பது போன்ற கேள்வி ஒவ்வொருவர் மனதிலும் ஓட, வினிதா மட்டும், இவனுடைய என்ன ஓட்டத்தை புரிந்து கொண்டு, அருணை பார்த்து நக்கலாக சிரிக்க, அருண் வினிதாவை பார்க்க வெட்கமாக இருந்ததால், அவளை பார்ப்பதை மட்டும் தவிர்த்துக் கொண்டான்.
விஜயா : ஏன் அருண், நீ போகலையா?
அருண் : இல்லீங்க ஆண்டி. காலையில் இருந்து உடம்பு சரியில்லை. அதுனால ஒரு 2 டூ 3 டேஸ் ரெஸ்ட் எடுத்துட்டு அப்புறம் போகலாம்னு இருக்கேன்.
மாலதி : சரி டா… நீ நம்ப வீட்டில தங்கீட்டு அப்புறம் வா.. நாங்க கிளம்பறோம்.
விஜயா : சாப்பாட்டிற்கு என்ன பண்ணுவ அருண்?
அருண் : நோ பிராப்லம் ஆண்டி, பக்கதிலேயே மெஸ் இருக்கு.. நான் அட்ஜெஸ்ட் பண்ணிக்குவேன்.
விஜயா : நாங்க இருக்கும் போது, நீ எதுக்கு வெளியில சாப்பிடனும், இங்கு தங்கீட்டு, இங்கேயே சாப்பிட்டுக்கோ.. ரெடியானதும் கிளம்பலாம்.. ஓகேவா பா?
அருண் மனதிற்குள் 1000 குளோப்ஜாமுன் சாப்பிட்டது போல இனிப்படைய, அதனை வெளிக்காட்டாமல், மாலதியை பார்த்து தயங்க..
மாலதி : விஜயா உனக்கு எதுக்கு சிரமம்.. அவன் பார்த்துக்குவான்.
விஜயா : இதுல என்னக்கா சிரமம்.. நான் பார்த்துக்கிரேன். நிங்க போய்ட்டு வாங்க..
மாலதி : (நிம்மதியாக) அப்போ எனக்கு கவலையில்லை.. சரிடா சீக்கிரம் கிளம்பி வந்துவிடு. அவங்களுக்கு அதிகம் சிரமம் தராதே..
அருண் தலையாட்டி விட்டு, தன் உடைகள் கொண்ட சூட்கேசை காரிலிருந்து இறக்கி விட்டு மனதினில் பேரானந்ததுடன், அனைவரையும் வழி அனுப்பி வைத்தான். வினிதா மட்டும் அவனை யாருக்கும் தெரியாமல் திட்டிவிட்டு, கோபமாகவே, ரொம்ப சந்தோஷமா… இம்ம்… அனுபவி ராஜா அனுபவி… என்று விடைபெற்றாள்.
அருண் தன் சூட்கேசை தூக்கிக் கொண்டு, விஜயா காட்டிய அறையில் சென்று தன் துணிகளை வைத்துவிட்டு விஜயாவிடம் வந்தான்.
தமிழினை அருண் தேடிப்பார்த்தான். அவன் கண்ணிற்கு தென்படாததால், சிறிது வருத்ததுடன் விஜயாவிடம் கேட்க சமையலறைக்கு சென்றான். ஆனால், அங்கு விஜயாவை காணாததால், அருகில் இருந்த ரூமிற்கு சென்றான். ஆண்டி… ஆண்டி என்று கூப்பிட்டவனுக்கு, எதிர் திசையிலிருந்து எந்த பதிலும் வராததால், ரூமிற்குள் சென்று பார்த்தான். அங்கு யாரும் இல்லாததால், திரும்பி கிளம்ப நினைக்கும் போது, சுவற்றில் மாட்டியிருந்த படங்களை பார்க்க, விஜயா மற்றும் குமாரின் கல்யாண போட்டோ, அதன் அருகில் விஜயா, குமார் மற்றும் சின்ன பையன் விஜயின் போட்டோ, அதன் அருகில் தமிழின் படத்தினை பார்த்ததும், தன் கணவு கண்ணியை பார்த்த சந்தோஷத்தில் மெய்மறந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
விஜயா எப்பொழுதும் சமைத்த பின் தான் குளிக்க செல்வாள் என்பாதால், தன் சமையல் வேளைகளை முடித்துவிட்டு, குளித்துவிட்டு ஒரு துண்டினை மட்டும் தன் அவையங்களை மறைத்துக் கொண்டு வெளியே வந்தாள். அருண் இருப்பதை அவளும் கவனிக்கவில்லை. அருணும் தமிழின் படத்தினை பார்த்து மெய்மறந்திருந்ததால், அவள் வரும் போது ஏற்பட்ட சிறு சத்தங்களும் இவன் உள் வாங்கவில்லை.
யாரும் வீட்டில் இல்லை என்பதால், பொதுவாகவே அசால்டாக தான் இருப்பாள். அதே நினைப்பில் தான் அனிந்திருந்த டவலை கலட்டி கட்டிலில் போட்டுவிட்டு, பிறந்த மேனியாக பீரோவினை திறக்க, அந்த சத்தத்தில் சத்தம் வந்த திசையினை பார்த்து திரும்ப, அங்கு விஜயா பிறந்த மேனியில் சிறிது குனிந்த மாதிரி பீரோவிற்குள், எதையோ தேடிக் கொண்டிருந்தாள்.
அதனை பார்த்ததும் அருணிற்கு பேச்சே வரவில்லை. அவளுடைய பள பளப்பான முதுகும், குனிந்திருந்ததால், பட்டெக்சின் பின்புறமுள்ள லேசான பிளவும் அவனை திக்கு முக்காட செய்திருந்தது. தன் கண்னை நம்பவே முடியாமல், வார்த்தைகளும் வராமல், சில வினாடிகள் அவளையே பார்த்தான். தன்னையும் மீறி அவளை மனம் ரசிக்க ஆரம்பித்திருந்தது.
தன் எச்சில் வரண்டது போல உணர்ந்தான். சிறிது தைரியம் வர, வாயிலிருந்து வார்த்தைகள் லேசாக வர தொடங்கியது.
அருண் : ஆ…..அ…….ன்……டி…….. (தன் வரண்ட தொண்டைக்கு எச்சிலினை முழுங்கிக் கொண்டே சொன்னான்.)
விஜயா வந்த திசையை நோக்கி, பீரோவிலிருந்து வெள்ளை நிற பிராவினை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு எழுந்த மாதிரியே திரும்ப, அவளுடைய வெற்று உடலின் முன் பகுதி முழுவதும் அருணின் பார்வைக்கு விருந்தாக அமைந்தது. அவனுடைய கண்கள் நேராக அழகிய வட்ட வடிவம் கொண்ட, அளவாக வளர்ச்சியடைந்திருந்த தொங்கல் இல்லாத மாங்கனிகளில் சென்று பொய்க்க ஆரம்பித்தது. தன் ஒரு கையிற்குள் அவளுடைய மாங்கனி கொள்ளாது என்பது மட்டும் தெரிந்தது. மாங்கனியின் மத்தியில் ஸ்ட்ரா போன்ற சிறிது சிருத்த கருமை நிற திராச்சையும், அதனை சுற்றிலும் ஒரு ருபாய் வடிவத்தில் சிறு சிறு பருக்கள் போன்று அங்கங்கு தென்படுவது போன்ற இளம் கருநிற சுளையும் அருணை கொல்லை கொண்டது. விஜயா அருணை பார்த்ததும், சிறிது ஆச்சரியம் கலந்த ஒரு சங்கட உணர்வில் அருணை பார்க்க, அருணின் கண்கள் தின்பது போல தன் மாங்கனிகளை பார்ப்பதை பார்த்து, தன்னை அறியாமலேயே அவளுடைய கைகள் உடனே தன் மாங்கனிகளை மறைத்துக் கொண்டது. அவளுடைய கைகள் குறுக்காக மறைத்தாலும், அதனையும் தாண்டி அந்த இரண்டு கனிகளும், அவளுடைய கைகளுக்கும் இடையில் காமத்தை தூண்டுவது போல, அருணை ஈர்த்தது. பின், தன் கண்களை லேசாக கீழே கொண்டு சென்று, அவளுடைய பிறப்புறுப்பை பார்க்க, சிறு பிளவு, அவளுடைய சிறு முடிகளுக்கிடையே தெரிய, தன்னையும் தாண்டி, அவனுடைய பிறப்புறுப்பானது புடைக்க ஆரம்பித்திருந்தது.
அவனுடைய பார்வையால், விஜயா உன்மையாகவே வெட்கி போயிருந்தாள். லேசாக தன் உடலினை வெட்கத்தால் அசைக்க, அருண் சுய நினைவிற்கு வந்து,
அருண் : ஆண்….டி… அது வ..ந்.து…. போட்…டோ…… (என்று தயங்கி தயங்கி சொல்லிவிட்டு வேகமாக ரூமை விட்டு வெளியே சென்றான்.)
தன் கனவரை தவிர வேறு யாரும் தன் உடலினை இப்படி பார்த்ததில்லை என்பதால், உன்மையாகவே வெட்கி போய் அப்படியே உறைந்தது போல சிறிது நேரம் நின்றுவிட்டு, பின் சுய நினைவிற்கு வந்து, அவசரமாக உடையினை (பிரா மற்றும் காட்டன் நைட்டி, மற்றும் இன்ஸ்கர்ட்) அனிந்து விட்டு, ஜட்டி அனியவில்லை. ரூமை விட்டு வெளியே வந்தாள்.
அன்பார்ந்த நன்பர்களே!! வாசகர்களே!! இந்த கதையினை நிறுத்த வேண்டும் என்பது என் ஆசையில்லை..
சிறிது கால சூழ்நிலை, அப்டேட் போட முடியவில்லை.. கண்டிப்பாக அப்டேட்டுடன் உங்களை சந்திக்கிறேன்..
தடங்களுக்கு வருந்துகிறேன்……
1249100cookie-checkகாதல் சடுகுடு – Part 8no