என்னோடு நீ இருந்தால் – 1
என்னோடு நீ இருந்தால் – 2
என்னோடு நீ இருந்தால் – 3
என்னோடு நீ இருந்தால் – 4
என்னோடு நீ இருந்தால் – 5
என்னோடு நீ இருந்தால் – 6
சென்ற பகுதியின் தொடர்ச்சி…
அடுத்த நாள் காலையில் கண் விழித்து பார்க்கும் போது என் நண்பர்கள் எல்லாம் ஒவ்வொருத்தனும் ஒரு ஒரு திசையில் போதையில் வந்து விழுந்து கிடந்தனர்.
பக்கத்தில் கிடந்த போனை எடுத்து பார்த்தேன். ஜெனி எதும் கால் பண்ணியிருக்கிறாளா? என பார்த்தேன். அவள் கால் பண்ணி நா பேசியிருக்கிறேன்.
ஆனால் என்ன பேசினேன் என நியாபகத்திற்கு வரவில்லை. யோசித்து பார்த்தும் எந்த பயனும் இல்லை. திரும்பி கால் செய்து அவளிடமே கேட்போமா என தோன்றியது.
ஒருவேளை அவளை காயப்படுத்தி பேசி இருந்தால் அதை திரும்ப நானே நியாபகப்படுத்துவது போல் ஆகவிடும். அதனால் அதை விட்டுவிட்டேன். பின் அந்த கோவா டிரிப் முடிந்து வீடு வந்து சேர்ந்தேன்.
அந்த டிரிப் பின்னர் என் நடவடிக்கைகளில் நிறைய மாற்றங்கள் எனக்கே தெரிந்தன. அப்படி தான் அந்த டிரப் முடிந்து வந்த இரண்டாவது நாளில் காலையில் எழுந்து கிச்சனில் போய் காபி கேட்க.
அங்கு வேலை செய்துக் கொண்டிருந்த சுமதி என்னை ஆச்சரியமாக வாய் பிழந்துக் கொண்டு பார்க்க அவளின் முகத்தின் முன் கையை ஆட்டி காட்ட சுயநினைவுக்கு வந்து “நிசமா நீங்க தான் வந்து காப்பி கேக்குறீங்களா?” சொல்லிக் கொண்டே தன் கையை கிள்ளி பார்த்துக் கொண்டாள்.
“ஏன் என்ன கொழுப்பா உனக்கு கைய எல்லாம் கிள்ளி பாக்குற”
“பின்ன இருக்காத தம்பி.. இப்படி காலைல ஏழு மணிக்கு வந்து காபி கேட்டா பயமா இருக்குதா எனக்கு..”
“பயமா இருக்கா ஏன்?”
“நீங்க வழக்கமா காலைல அப்பா ஆபிஸ் போன பிறகு தான் மெதுவா தூக்க கலக்கத்தோட வருவீங்க.. இப்படி காலைல தூக்கம் எல்லாம் கலஞ்சி வந்திருக்கிங்க. எத்தினியோ தடவ உங்க ரூம்க்கு வந்து பாத்தியிருக்கேன் அப்ப எல்லாம் அசந்து தூங்குவீங்க.. இப்ப நீங்க என் முன்னால இந்த காலைல வந்து நிக்குறத நா அசந்து நின்னு பாக்குறேன்..”
“நீ காபிய குடுத்துட்டு சைட் அடிச்சிட்டே வேலைய பாரு.. யாரு வேணா சொன்னா..”
“காபி வேணா தரேன்.. ஆனா சைட் எல்லாம் அடிக்கமாட்டேன் பா.”
“ஓ. அப்போ விஸ்கி, பிராந்தி, வோட்கா, ஒயின், ரம் இதுல ஒன்னா குடுத்தா அடிப்பியா சுமதி..”
“அய்யோ ஆள விடுப்பா.. உன்ன மாதிரி எல்லாம் எனக்கு விவரமா விவகரமா பேச தெரியாது.. அப்பாக்கு காபி கொண்டு போய் குடுத்திட்டு வரேன்..”
“சரி குடுத்துவா. இங்க தான் வெயிட் பண்ணுவேன்..”
“சரி. சரி. வரேன்..”
என் அப்பாக்கு காபி கொண்டு போகும் இந்த சுமதி அழகை பற்றி சில வரிகள்.
சுமதிக்கு எப்படியும் 45வயதுக்கு மேல் இருக்கும். வறுமையினால் சிறுவயதில் குடிக்காரனுக்கு இவளை கல்யாணம் செய்துக் கொடுத்து அவனும் சில வருடங்களில் இறந்து போக அதன் பின் சில இடங்களில் வீட்டுவேலை செய்து கடைசியாக என் வீட்டிற்கு வேலைக்கு வந்தாள்.
எனக்கு விவரம் தெரிந்த நாளில் இருந்து இங்கு தான் வேலை செய்கிறாள். என்னை பற்றி ஒரு அளவுக்கு தெரிந்து வைத்திருக்கிறாள்.
சிலசமயம் நான் செய்யும் தவறை நேரடியாக சொல்லாமல் சொல்லிவிட்டு போவாள். அவளுக்கு குழந்தை இல்லை.
அதனால் என் மீது அவளுக்கு அதிக அக்கறை, கவனம் கூட இருக்கிறது.. மற்றபடி ஜாலியான ஆள் தான். நான் எது சொன்னாலும் கோவபடாமல் கேசுவலாக எடுத்துக் கொள்வாள்.
சிறிது நேரம் கழித்து என் அப்பா அவர் ரூமை விட்டு வெளியே வந்து கிச்சனில் எட்டி பார்க்க அவரின் பின்னாலே வந்த சுமதி,
“நா தான் சொன்னேன்ல அய்யா நம்ம தம்பிக்கு பொறுப்பு வந்திடுச்சு. அதான் பாருங்க காலைல வந்து காபி எல்லாம் கேக்குறாக..”
“காலைல வந்து காபி கேட்டா பொறுப்பு வந்துடுச்சு நீ தான் சொல்லிக்கனும்..”
“அதலாம் வந்திடுச்சு.. நீங்க காபி குடிச்சிட்டிங்கள போய் பேப்பர படிங்க.. நா தம்பிக்கு காபி குடுக்குறேன்..”
“காபி கேட்டான் சரி, கேட்டுட்டு கிச்சனிலே உட்காந்திருக்கான். அது ஏன்?”
“அவரு எதுக்கோ உட்காந்திட்டு போறார்.. நீங்க கிளம்புங்க..”
“பாத்து.. அடுத்து பசிக்குது கடிச்சு தின்னுட போறான்.” சொல்லிவிட்டு அப்பா என்னை ஒரு மாதிரியாக பார்த்திட்டே போனார்..
சுமதி காபி ஊற்றிக் கொண்டிருக்க அவளின் அழகை அள்ளி பருகி கொண்டிருந்தேன்.. இத்தனை நாள் இந்த அழகை ரசிக்காமல் விட்டுவிட்டோமே என கொஞ்சம் வருத்தமாக இருந்தது.
சுமதி சேலை தான் கட்டியிருந்தாள். ஆனால் உடம்பை முழுவதும் மறைத்து நேர்த்தியாக கட்டவில்லை.. அவளின் இடுப்பும் ஜாக்கெட்டில் ஒரு பக்க முலையும் கண்ணுக்கு குளிர்ச்சியாக தெரிந்தது.
இடுப்பில் வியர்வை வடிந்து ஓடிக் கொண்டிருந்தது. அவளின் இடுப்பையும் முலையும் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை கண்டுபிடித்துவிட்டாள். ஆனால் எதுவும் சொல்லவில்லை. மறைக்கவும் இல்லை.
“தம்பி என்ன பாக்குறீங்க..?”
“உன்னத்தா பாக்குறேன்.”
“என்னையத பாக்குறீங்க தெரியுது..”
“ஆனா கண்ணு பாக்குற இடம் தான் சரியில்ல..”
“என்ன சரியில்ல.. அழகாக இருக்குறத.. பாத்தேன்.”
“பாக்குறதோட இருந்தா மட்டும் சரி தம்பி.. அதான் நமக்கு இரண்டு பேருக்குமே நல்லது..”
“என்ன நீ ஏதோ ஏதோ சொல்ற..?”
“ஏதோ ஏதோ சொல்லல தம்பி.. சரியா தான் சொல்றேன்.”
இனியும் அங்கிருந்தால் இருக்குற மானம் போய்விடும் என நினைத்து
“இந்தா உன் காபிக்கு தாங்க்ஸ்” சொல்லிவிட்டு காபி கப்பை கொடுத்துவிட்டு இடத்தை காலி செய்தேன்.
அன்றிலிருந்து பெரும்பாலும் வெளியே ஊர் சுற்றுவதை குறைத்து வீட்டிலே இருந்தேன். அதையே வீட்டில் வேலை செய்யும் ஆட்கள் ஒரு மாதிரி ஆச்சரியமாக பார்த்தனர்.
ஆனால் அதை எல்லாம் கண்டு கொள்ளாமல் இருந்துவிட்டேன். ஒரு நாள் குளித்துவிட்டு கண்ணாடி முன் என்னையே பார்த்திட்டு இருக்கும் போது உள்ளே வந்த சுமதி
“என்ன தம்பி கண்ணாடி முன்ன நின்னு உங்க அழக நீங்களே பாத்திட்டு இருக்கீங்க..”
“சரி இனி நா பாக்கல.. நீ வேணா முன்னாடி வந்து என்ன பாத்து சைட் அடிச்சுக்கோ.. நா அப்பாட்ட எல்லாம் எதும் சொல்லமாட்டேன்.”
“இந்த லொல்லு தான வேணாங்குறது..”
“பின்ன என்ன சுமதி.. நா கண்ணாடிய பாத்தாலும் கேள்வி கேக்குற. உன்ன பாக்க சொன்னாலும் பாக்கமாட்ற.. பின்ன என்ன யார் தான் பாப்பாங்க..”
“இப்போ உங்க அழக யாராவது பாத்தே ஆகனுமா?”
“ஆமா.. பாத்து ஆகனும்” சொல்லிட்டு இருக்கும் போது தோட்டக்காரன் வந்து என்ன தேடி ஒரு பொண்ணு வந்திருக்கிறதா சொல்ல..
சுமதி, “இந்தா உங்க அழக பாக்க ஆள் வந்திடுச்சு போல சொல்ல”
அவளை திரும்பி அடிக்க கையை ஓங்க அவள் உடனே திரும்பி நடக்க ஆரம்பிக்க குண்டியில் சத் என்று ஓங்கி அடிக்க
“இதான வேணாங்குறது..”
“ஓ.. இது வேண்டாம்னா வேற என்ன வேணும். கேளு.. தரேன் சுமதி..”
“எனக்கு ஒன்னும் வேணாம்.. யாரோ ஒருத்தி வந்திருக்கா அவளுக்கு எதும் வேணுமா கேளுங்க” கேலியாக என்னை குத்திட்டு காட்டிவிட்டு போனாள்.
கிச்சனுக்குள் நுழையும் முன் சுமதி கூப்பிட்டு யாரு என்ன கேட்டுட்டு வந்து சொல்ல சொன்னேன். அவளும் கேட்டு விட்டு என்னிடம் வந்து
“தம்பி..ன்ற சத்தத்திற்கு பின் அமைதியாக இருக்க..”
“என்னடா பேச்ச காணோம் திரும்பி பாக்க..”
நான் கண்ணாடி முன் நின்று துண்டை கலட்டி ஜட்டி அணியும் போது உள்ளே சொல்ல வந்திருக்கிறாள். வந்தவள் என் சுண்ணியை பார்த்துவிட்டு அதிர்ச்சியில் அமைதியாக நிற்க.. துண்டை கட்டிக் கொண்டு யார் என திரும்பி கேட்க
“தம்பி அந்த பொண்ணு ஜெபர் சொல்லுச்சு.. உங்கள பாத்தே ஆகனும் நிக்குது..”
“ஜெபரா.. இப்படி ஒரு பெயரா திரும்பி கேட்க..”
“ஆமா தம்பி இந்த கிறிஸ்ட்டின்ல வைப்பாங்கள அந்த பெயர் தா சொல்லுச்சு..”
சிறிது நேரம் யோசித்து
“ஓ.. ஜெனிபரா கேட்க”
“ம்ம். ஆமா.. அந்த பெயர் தா தம்பி..”
இந்த பெயருல நமக்கு தெரிஞ்ச ஆளு யோசிச்சிட்டு இருக்க..
உடனே நினைவுக்கு வந்தது ஜெனி தான்.. அவளுடைய முழு பெயர் ஜெனிபரா என நானா நினைத்துக் கொண்டேன்.
என்னுடைய மாறுதலுக்கு அவள் காரணமாக இருந்தாலும் அவளை பற்றி எதுவும் இந்த மாறுதலுக்கு பின் நான் நினைக்கவில்லை.
இந்த பெயரை கேட்டதும் தான் மீண்டும் எனக்குள் ஒரு ஆர்வம் வந்து தொற்றிக் கொண்டது. ஆனால் அவள் எதற்கு இங்கு வந்திருக்கிறாள் என குழப்பமாக இருந்தது. அதை யோசிச்சிட்டு இருக்க.
சுமதி, “தம்பி என்ன யோசிக்கிறிங்க..?”
“இல்ல சுமதி என்ன தேடி வீட்டுக்கே பொண்ணு வந்திருக்கே அதான் யோசிக்கிறேன்..”
“உங்கள தேடி வயசானங்க வந்திருந்தா யோசிக்குறதுல நியாயம் இருக்கு.. வயசு பொண்ணு வந்தததுக்கு இப்படி போய் யோசிக்கிறீங்க..” சொல்ல
“உனக்கு கொழுப்பு வர வர ஜாஸ்தி ஆகிடுச்சு” சொல்லி சுமதி அடக்கமான முலையை சேலையோடு பிடித்து கசக்க..
“தம்பி நீங்க பண்றது கொஞ்சம் கூட நல்லா இல்ல.. மொத பின்னாடி கை வச்சிங்க. இப்ப முன்னாடி வைக்கிறிங்க..
“உன் வாய வச்சிட்டு சும்மா இருந்தா நா ஏன் கைய வைக்க போறேன்..”
“போய் வீட்டுக்கு வந்த ஆள கொஞ்சம் கவனி” சொல்ல
“அதான் நீங்க இருக்கீங்கள” சொல்லிவிட்டு விறுவிறுவென இடத்தை விட்டு நகர்ந்துவிட்டாள்.
நான் டிரஸ் போட்டு கீழே போய் பார்க்க ஜெனி தான் வந்திருந்தாள். என்னை பார்த்ததும் ஒரு வாடிய சிரிப்பை மட்டும் உதட்டில் சிறியதாய் காட்டிவிட்டு மறைத்துக் கொண்டாள்.
அவளின் முகம் மகிழ்ச்சி இல்லாமல் கலையிழந்து சோர்ந்து தூக்கம் இல்லாமல் கண்கள் எல்லாம் உள்ளே சென்று வாடி போய் இருந்தது. அதோடு அவளின் முகத்தில் குழப்பத்துடன் கூடிய தயக்கம் ஒன்று தெரிந்தது.
அதிலிருந்தே அவளுக்கு ஏதோ ஒரு காரியம் என்னால் ஆக வேண்டியிருக்கிறது என்பதை புரிந்துக் கொண்டேன். அது கிடைக்குமா என குழப்பத்துடன் என் முன்னால் நின்று கொண்டிருக்கிறாள்.
நான் உட்காந்து அவளையும் உட்கார சொல்ல அவள் தயக்கத்துடன் சோபாவின் நுனியில் உட்கார்ந்தாள்.
“என்ன ஜெனி எப்படி இருக்க?”
“இருக்கேன் சார்..”
“என்ன தேடி வீட்டை கண்டுபிடிச்சு வீட்டுக்கே வந்துட்ட.”
“ஆமா சார். உங்ககிட்ட ஒரு உதவி கேட்டு தான் வந்திருக்கேன். முடியாது மட்டும் சொல்லிடாதிங்க சார்.”
“சரி சொல்லு.. என்ன உதவி..”
“அது வந்து.. தயங்கிட்டே இருக்க..”
“சும்மா சொல்லு ஜெனி.. என்ன உதவி.?”
இன்னும் சொல்ல தயங்கிட்டே கிச்சனில் காபி போட்டு கொண்டிருக்கும் சுமதியை பார்க்க, அவளும் அந்த நேரம் பார்த்து காபி கொண்டு வந்து டேபிள்ள வச்சிட்டு காய்கறி வாங்கிட்டு வரேன் சொல்லிவிட்டு வாசலை தாண்டி வெளியே போனதும் உட்காந்திட்டு இருந்த ஜெனி என் காலில் விழுந்து அழுக ஆரம்பித்துவிட்டாள்.
இனியும் என்னோடு வருவாள்..
இந்த பகுதி பற்றிய உங்கள் கருத்துகளை மறக்காமல் [email protected]ல் சொல்லுங்கள்.